Ian Siegal (UK) Missy Sippy Gent dinsdag 12 september 2017 reporter & photo credits: Freddie info artist: Ian Siegal info club: Missy Sippy © Rootsville 2017

Gelukkig zitten we niet volop in een 'Indian Summer' anders zou het minder aangenaam zijn om de eerste clubconcerten te verwelkomen. Het is bijna dag op dag een jaar geleden dat we hier in deze Gentse 'juke joint' het eerste clubconcert van seizoen 2016-2017 konden meemaken. Op de affiche prijkte toen Ian Siegal en nu een jaar later kunnen ze vrijwel dezelfde affiche gebruiken. Het is natuurlijk niet om te besparen op papier maar gewoon omdat vorig jaar dit één van de betere concerten was hier in de Missy Sippy.

Ook nu op deze dinsdagavond is het concert al een tijdje uitverkocht en dat zegt meer dan genoeg. Er zijn ondertussen reeds een paar maand verstreken dat we hier nog eens aan 'den toog' hadden plaatsgenomen en dus is het een blij weerzien met Marie en Jelle. De vaste 'porters' hebben ook hun plaats weer ingenomen en dus loopt alles van meet af aan terug zoals gewenst.

Zowat iedereen die hier op 6 september 2016 aanwezig was voor het akoestische optreden van Ian Siegal was toen het er roerend over eens. Dit was klasse, dit was hoe blues moet klinken, dit was hoe je een blues avond het best kan beleven. Ian Siegal werd geboren in Engeland en trok al vrij vlug richting Duitsland om er als 'busker' op te treden. In 2004 bracht hij zijn eerste album en deed dit zo goed als ieder jaar terug opnieuw. Momenteel werkt en leeft deze Ian Siegal in Nederland waardoor zijn band ook Nederlands getint is. Ian Siegal is in Nederland en ook hier bij ons altijd een graag geziene gast geweest en enkele weken geleden stal hij nog de show op de 20ste editie van Gevarenwinkel.

Delta blues, country blues, Americana en gospel we krijgen het allemaal vanavond in deze uitverkochte 'Missy Sippy. Alles met de nodige dosis humor en zeker ook niet voor jonge oortjes, dat is Ian Siegal op z'n best. Ook heel wat promotie voor zijn album dat hij in Parijs wist op te nemen. In het voorjaar kunnen we dan al weer een nieuwe verwachten met allemaal nummers van eigen hand en ook in co-writing met Jimbo Mathus, Mischa den Haring (T-99) en ja, ook eentje met Hook Herrera.

Vanavond krijgen we een mix van eigen nummers en bekende covers. Ook is het de bedoeling om wat nieuw werk ten gehore te brengen maar dat wil niet altijd zo goed lukken omdat de eerste regels steeds weer in een 'black hole' terecht komen. 'Verdammt ich lieb dich' is het zeker niet al wordt Ian Siegal hier zowat op handen gedragen en dat is uiteraard bevordelijk voor een goed concert. Na eentje van Muddy Waters om op te warmen krijgen we dan meteen een 'negro-spiritual' die we allen kennen en met deze 'Mary Don't You Weep' is de trein dan goed vertrokken en komt uiteraard ook 'I'm a Train' aan de bak. Helaas snelt de tijd ons voorbij bij een goed concert en zo neemt hij afscheid van de eerste set met eentje van Howin' Wolf.

Ook al is het album opgenomen in de Franse lichtstad niet meteen het goedkoopst toch is het meteen een stormloop door de fans om het in handen te krijgen. Er wordt zelfs niet eens gewacht tot Ian Siegal terug is van adempauze. Het geld wordt zomaar in zijn gitaarkoffer gedropt. 'We gotta move zal hij wel gedacht hebben en na een wel gesmaakte grap over zijn doopsel en de 'pastoor' van dienst zit Ian Siegal weer meteen op de juiste golflengte met het publiek al blijven de eerste regels van de nieuwe teksten hem parten spelen :-)

Dan maar terug over naar die uitstekende Americana nummers met een van ieders favorieten, Tom Russel's zijn 'Gallo Del Cielo' aka 'The Chicken Song'. Op een akoestische blues avond moeten we ook soms terug naar de essentie en dat gebeurt met 'Ain't Nobody's Busines' uit jawel 1922. Omdat de sfeer wel zeer uitbundig was met Tom Russel zijn vorige nummers komt Ian Siegal er terug aan met eentje uit diens archief. 'Who's Gonna Build Your Wall' is er eentje uit al een 'era' geleden. Bangelijk toch hoe een nummer nu meer dan ooit tot de realiteit kan behoren of was Tom Russel toen reeds een eigentijdse Nostradamus?

Na het breken van zowel een 'string' als een vingernagel komen er voor Tiny Tim's dobro harde tijden aan en moet Ian Siegal dit prachtig klinkend instrument haast bij ieder nummer opnieuw stemmen. Geen nood want bij een heerlijke avond als dit worden alle zonden vergeven maar komt ook helaas het einde in zicht. Dat had je gedacht want het applaus voor een 'bisser' bleef maar aanhouden en dus ging Ian Siegal met 'Honky Towk Women' even grasduinen in het repertoire van de Stones. Het resultaat, een staande ovatie...en oh ja, Paul was 'te' Laat :-)

Het volgende clubconcert zou dat met Watermelon Slim zijn geweest, ware het niet dat hij dit wegens gezondheidsredenen heeft 'gecancelled'. Brute pech dus voor de liefhebbers van deze William P. Homans. Helaas want ik keek er al naar uit om het laatste album 'Golden Boy' van deze prettig gestoorde man 'live' te kunnen aanhoren. Hier in G(h)ent zoeken ze naar een gepast alternatief...we horen het wel. Bye Bye Marie en Jelle, Peter, Guy, Tim, Fats en Bessie, till further on up the road.

more and larger pics on